Samochody pancerne były jednym z najpopularniejszych światowych trendów w rozwoju pojazdów opancerzonych w okresie przedwojennym. Jednym ze sztandarowych przykładów tego typu maszyn jest radziecki ciężki pojazd opancerzony BA-11. Został on stworzony na bazie skróconego podwozia z wojskowego trzyosiowego samochodu terenowego ZiS-6 opartego na schemacie 6x4 (napęd na tylne koła). Nowe podwozie, zaprojektowane przez inżynierów Moskiewskich Zakładów Samochodowych, miało zapewnić większą ładowność i lepsze właściwości jezdne, co pozwoliło konstruktorom na poprawę opancerzenia i zaoferowało lepsze osiągi terenowe pojazdu.

W porównaniu z opancerzonymi samochodami B-6 i B-10, które zostały zaprojektowane na bazie ciężarówki GAZ-AAA, pancerz BA-11 został pogrubiony 1,5-2 razy, a w niektórych miejscach BA-11 był nawet lepiej opancerzony niż czołgi T-26 i BT-7. Mimo masy zwiększonej do 8 ton, pojazd miał dobre właściwości jezdne: prędkość do 64 km/h na autostradzie i 26 km/h w terenie. Podobnie jak w BA-10, projektanci umożliwili opasanie kół gąsienicami, które pomagały pokonywać szczególnie trudne tereny. Wieża pojazdu jest taka jak w BA-10, kryje bowiem działo 20-K kalibru 45 mm.

Ciężki pojazd pancerny BA-11 został wyprodukowany w limitowanej serii produkcyjnej w 1939 roku i brał udział w walkach na początku II Wojny Światowej. W 1942 roku został wycofany z eksploatacji.